Mothers' Instinct - leesfragment
Mothers' Instinct - leesfragment
21/05/2024
Mothers' Instinct gaat over Tiphaine en Laetitia, die niet alleen buren, maar ook hartsvriendinnen zijn. Ze wonen in een mooie, rustige buitenwijk en hun zonen, die in hetzelfde jaar geboren zijn, groeien op als tweelingbroers. Maar na een tragisch ongeval stort hun perfecte wereldje in elkaar...
Lees nu al het eerste hoofdstuk uit deze spannende psychologische thriller over rauw verdriet, paranoia en wraak.
Laetitia had foutloos achteruit geparkeerd. In één beweging. Maar haar stemming werd er nauwelijks beter door. ‘Leg je Nintendo weg, Milo, we zijn er’, zei ze werktuiglijk. Het jongetje op de achterbank ging volledig op in zijn game. Bepakt met haar aktetas, Milo’s boekentas en twee boodschappentassen stapte de jonge vrouw uit de auto. Ze had geen hand meer vrij om de deur open te doen voor het kind. Met een tik tegen het raam liet ze weten dat ze niet op hem zou wachten.
‘Schiet op, Milo, ik ben beladen als een ezel!’ ‘Wacht, ik moet nog saven!’ Kregelig als ze al was door haar ongemakkelijke houding, deed de laksheid van haar zoon haar pas echt steigeren. ‘Milo!’ snauwde ze bits, want het achteruitparkeren was werke- lijk het enige dat die dag goed was gegaan. ‘Kom nu meteen uit die auto of een week lang geen Nintendo voor je.’ ‘Goe-oed!’ zuchtte hij zonder zijn blik van z’n spelconsole af te wenden. Hij schoof met zijn billen naar het einde van de achterbank, zette een voet op de stoep en wurmde zich uit de auto. ‘En sluit de deur, wil je!’
‘Laetitia!’ riep een stem achter haar, die haar ter plaatse deed verstijven. ‘Heb je even?’ Ze draaide zich om. Op amper een paar meter afstand stond een bezwete Tiphaine in joggingpak. Haar gezicht glom van de inspan- ning die ze zojuist had geleverd en op haar voorhoofd plakten en- kele haarslierten. Tiphaine wachtte buiten adem op een antwoord dat niet kwam. Ze keek weg, liep naar Milo toe en woelde door zijn haar. 'Alles oké met jou, grote jongen?’ vroeg ze hem lief. ‘Dag Tantiphaine!’ antwoordde het kind met een stralende glimlach. Laetitia kwam met twee grote passen geërgerd tussen hen in staan, greep haar zoon stevig bij zijn arm en trok hem achter zich aan.
‘Geen woord zeg je tegen hem’, siste ze tussen haar tanden. Tiphaine liet zich niet vermurwen. ‘Laetitia, alsjeblieft… Kunnen we praten?’ ‘Milo, ga naar binnen!’ beval zijn moeder hem. ‘Maar mama…’ ‘Naar binnen zeg ik je!’ Haar toon duldde geen tegenspraak. Milo aarzelde en ging toen mokkend het huis binnen. Zodra hij weg was, wendde Laetitia zich weer tot Tiphaine.
‘Ik heb je gewaarschuwd, zieke trut, als ik je nog één keer om hem heen zie dralen, ruk ik je ogen eruit!’ ‘Laetitia, luister, waarom begrijp je niet dat ik nooit…’ ‘Och, hou toch je mond!’ bromde ze met van pure verbolgenheid gesloten ogen. ‘Bespaar me je smoesjes, ik geloof er geen zak van!’ ‘Ah, nee? En wat geloof jij dan?’ Laetitia nam haar met een ijzige blik op.
‘Ik weet heel goed wat je van plan bent, Tiphaine. Maar je bent gewaarschuwd, de volgende keer dat Milo wat dan ook overkomt, bel ik de politie!’ Tiphaine leek oprecht verbaasd. Ze staarde Laetitia met een vragende blik aan en twijfelde over de betekenis die ze aan haar woor- den moest geven. Toen ze begreep dat niets haar van mening kon doen veranderen, slaakte ze een zucht zonder de pijn te verhullen die haar gesprekspartner haar toebracht. ‘Ik weet niet in welke paranoïde waan jij gelooft, Laetitia, maar je slaat de plank volledig mis. Alsjeblieft, luister nou eens naar me. Doe het voor Milo als je het voor mij niet kunt, want zo maak je hem langzaam kapot…’
Deze woorden ontlokten een spottende frons aan Laetitia en haar ogen flikkerden gemeen op, als een bliksemschicht die door een stormachtige hemel flitst. ‘Jij weet maar al te goed hoe je een kind kapot maakt, ja’, zei ze op een bijna lieflijke toon. De mep die volgde, had ze niet zien aankomen. Ze had het woord ‘kapot’ nauwelijks uitgesproken of Tiphaines hand kwam met een harde klap op haar wang neer. De jonge vrouw was aangeslagen en zette grote ogen op. Ze liet de boodschappen en andere tassen, die inmiddels wel tonnen wogen, stomverbaasd vallen om haar hand naar haar wang te brengen. ‘Hoe durf je!’ brieste Tiphaine als om haar daad te rechtvaardigen, terwijl ze haar tranen moest bedwingen.
Een ogenblik lang stonden de twee vrouwen recht tegenover elkaar, klaar om zich op elkaar te storten. En dat was misschien ook wel gebeurd als een schreeuw geen einde had gemaakt aan de met haat vervulde confrontatie. ‘Laetitia!’
Uit de deuropening van een van de huizen, het huis dat Milo kort daarvoor was binnengegaan, verscheen een man die naar hen toe liep. David nam Laetitia onmiddellijk bij haar schouders en trok haar beschermend tegen zich aan. ‘Ze heeft me net geslagen!’ gilde ze, nog steeds in shock van de aanval. ‘Woorden kunnen harder aankomen dan een klap in het ge- zicht’, stamelde Tiphaine, die zelf ontdaan was over de wending die de confrontatie had genomen.
David keek haar strak aan, zocht naar woorden en hield toen een dreigende vinger naar haar op. ‘Nu ben je te ver gegaan, Tiphaine! We dienen een klacht in.’ Tiphaine beet op haar tanden en kon nauwelijks de wervelwind van gevoelens verbergen die in haar woedde. Pas toen ze even later weer grip kreeg op haar emoties en haar snikken kon onderdruk- ken, knikte ze begrijpend. ‘Zoals je wilt, David. Weet je, het grote verschil tussen ons is dat ik nu niks meer te verliezen heb.’
Nadat hij de tassen bijeen had geraapt die op de stoep verspreid lagen, bracht David Laetitia naar huis, waar hij snel de deur achter hen sloot. Tiphaine, die alleen was achtergebleven, trilde over haar hele lichaam en bleef nog even aan de grond genageld staan voor- dat ze ook huiswaarts keerde. Ze stopte voor de deur van de aangrenzende woning, haalde haar sleutels uit de zak van haar joggingpak en ging op haar beurt naar binnen.
Zeven jaar eerder
‘Proost!' Drie armen gingen de lucht in om twee coupes champagne en een glas water tegen elkaar aan te klinken. Er werd gelachen, eensgezind geknipoogd, geknikt en samenzweerderig geglimlacht. David en Sylvain nipten van hun champagne, die bruiste tegen hun verhemelte. Laetitia zette haar drankje zonder verdere plichtplegingen neer en streek over haar veelzeggende bolle buik. ‘Heb je nog geen enkele druppel alcohol gedronken sinds je zwanger bent?’ vroeg Sylvain. ‘Geen druppel!’ antwoordde Laetitia trots. ‘Mijn vrouw is heiliger dan de paus’, lachte David zachtjes. ‘Je kunt je niet voorstellen wat ze zichzelf allemaal oplegt om onze zoon de beste start in het leven te geven: geen alcohol, geen zout, geen vet, heel weinig suiker, gestoomde groenten, fruit naar belie- ven, geen rood vlees, veel vis, yoga, zwemmen, klassieke muziek, vroeg onder de wol…’ Hij zuchtte en voegde eraan toe: ‘Al zes maanden lang is ons leven één saaie boel!’
‘Ik doe helemaal niet heilig, ik ben zwanger, dat is wat anders’, antwoordde Laetitia, en ze gaf haar man een tik tegen zijn dij om zijn spottende woorden te bestraffen. ‘Om nog maar te zwijgen over hoe ze altijd maar doorgaat over haar opvoedkundige principes… Arm kind! Ik kan je wel vertellen dat het hier niet alle dagen feest zal zijn!’ ‘Hebben jullie het al over de opvoeding?’ ‘En hoe!’ zei Laetitia met de grootst mogelijke ernst. ‘We hoeven niet te wachten tot er zich problemen voordoen voordat we gaan nadenken hoe we het gaan doen.’ ‘En… waar hebben jullie het dan over?’ ‘Och, over van alles en nog wat: een team vormen, elkaar nooit tegenspreken in het bijzijn van de kleine, geen snoep voor z’n derde jaar, geen cola voor z’n zesde, geen computerspelletjes voor z’n tiende…’ Sylvain floot onder de indruk. ‘Volgens mij zal hij al gauw inzien dat als het leven thuis te zwaar voor hem is, hij altijd bij ons terechtkan!’
David wierp een blik op zijn horloge. ‘We hadden misschien op je wederhelft moeten wachten voor- dat we gingen proosten’, zei hij tegen Sylvain. ‘Ze zal het ons kwalijk nemen. ‘Absoluut niet. Allereerst heeft ze een hekel aan champagne, en verder wilde ze zich niet opjagen of ons laten wachten. Ze… ze is wat moe de laatste tijd.’ ‘Nou ja… Waarom ook champagne?’ vroeg Laetitia. ‘Een flesje wijn was ook goed geweest.’ De vraag overviel Sylvain. Duidelijk op zoek naar een plausibele reden stamelde hij tweemaal ‘nou…’, eenmaal ‘omdat…’ en een ‘weet je…’ ‘Nee, ik weet het niet’, gekscheerde Laetitia, die veel plezier leek te scheppen in de stunteligheid van haar vriend. Een stunteligheid die haar overigens aan het denken zette. Een flesje champagne heeft geen reden nodig om te worden aangeboden, laat staan om te worden gedronken… Of wel! Champagne breng je mee als je goed nieuws te melden hebt!
Laetitia keek Sylvain nieuwsgierig aan, merkte dat er iets aan de hand was en maakte zich klaar om hem klem te zetten toen ze het ineens begreep. ‘Ze is zwanger!’ riep ze, waarbij ze rechtop in haar stoel ging zitten. ‘Hè?’ stamelde Sylvain, steeds meer in de verlegenheid gebracht. ‘Verwachten jullie een kindje?’ vroeg David op zijn beurt met een brede glimlach. ‘Nee!’ bracht Sylvain uit. ‘Of liever gezegd…’ De deurbel redde hem uit zijn onontkoombare patstelling. Laetitia sprong op en haastte zich, met haar buik vooruit, naar de hal. ‘Gefeliciteerd!’ riep ze nog voor ze verdween.
‘Zeg het haar niet!’ smeekte Sylvain. ‘Ze liet me beloven op haar te wachten voordat ik jullie het nieuws zou vertellen.’ Met een ontzette blik richtte hij zich tot David. ‘Ze vermoordt me!’ David lachte en stond op om zijn vriend te omhelzen. ‘Welkom bij de club! Hoe ver zijn jullie al?’ ‘Drie maanden.’ Toen Laetitia de voordeur opende, straalde ze van geluk. ‘Lieverd!’ barstte ze in lachen uit. ‘Onze kinderen zullen samen opgroeien, wat fijn!’ En zonder haar vriendin de tijd te geven om te reageren, wierp ze zich in Tiphaines armen.
Benieuwd naar meer?
Lees hoofdstuk 2 nu al via deze link (vanaf pagina 16).
Mothers' Instinct - Barbara Abel
Tiphaine en Laetitia zijn niet alleen buren, maar ook hartsvriendinnen. Ze wonen in een mooie, rustige buitenwijk en hun zonen, die in hetzelfde jaar geboren zijn, groeien op als tweelingbroers. Maar na een tragisch ongeval stort hun perfecte wereldje in elkaar... Nu verfilmd met Anne Hathaway en Jessica Chastain!