Het werk van Bernard Sercu heeft, net als de minimalistische muziek van Simeon ten Holt, iets van een stille meditatie. Sercu werkt met lijnen, vlakken, structuren en tonaliteiten. Ten Holt doet iets gelijkaardigs met muziek. Hij werkt metterugkerende motieven die steeds iets gewijzigd worden. Als een bron die opwelt in een voortdurende eeuwigheid. Of, om het met de woorden van Levinas te zeggen: hier proef ik 'oneindigheid die in mijn menselijk project binnenvalt'.