Stevig klem ik mijn handen om het stuur en duw ik ertegen, alsof daardoor mijn wagen sneller vooruit zou gaan. Integendeel. Het verkeer staat nog steeds stil, dus mijn wagen en daarin ik doen dat ook. Voor de zoveelste keer kijk ik naar het uur en prijs ik me gelukkig dat ik op tijd vertrokken ben, met dat drukke verkeer in het achterhoofd. Ik haat het om te moeten stressen en ergens te laat aan te komen. Wanneer ik eindelijk de parking van het ziekenhuis oprijd, heb ik nog twintig minuten op overschot. ‘Goedemorgen, mijn naam is Romy Geysen’, zeg ik vriendelijk tegen de dame aan het onthaal. ‘Ik heb een afspraak op de afdeling Pathologie.’ ‘U mag de pijlen “Mortuarium” volgen naar de benedenverdieping. Daar komt u uit bij de afdeling Pathologie.’ ‘Dank u wel’, zeg ik en ik volg de pijltjes tot waar ik moet zijn. Voor de inkomdeur van de afdeling aarzel ik even. Pas nu besef ik wat ik hier kom doen. Wat ik hier zal zien. Onzeker open ik de deur.

‘Goedemorgen.’ De assistent van de wetsdokter verwelkomt me met de glimlach. ‘Kom maar binnen, daar staat al een stoel voor je klaar.’ Tegen de muur staat inderdaad één stoel. ‘De dokter komt er zo aan, dan wachten we enkel nog op de fotograaf.’ ‘Dank je wel’, zeg ik. Ik stap naar mijn stoel en zet me alvast neer. Vanuit die positie kan ik de hele ruimte zien: de ruimte waar de tafel straks komt te staan, de nodige toestellen, het materiaal dat ligt te blinken op een schoteltje. Het is duidelijk dat ik op het plekje zit voor bezoekers, voor mensen die het niet gewoon zijn om hier mee te kijken. Ik zit te ver om details te zien, maar dicht genoeg om dadelijk alles te kunnen volgen. Mijn nervositeit stijgt, ik ben onder de indruk. Nu al. Tot hiertoe heb ik enkel een verslag van een wetsdokter gelezen en foto’s van een lijkschouwing bekeken in een dossier. Het echte werk is nieuw voor mij.

‘Vrijdag 20 maart 2009, 9.30 uur. Naam patiënt: Fien. Geboortedatum: 29/11/2008.’ Wanneer de dokter klaar is met dicteren, is het lichaampje van een baby te zien in de lijkzak. Ik herhaal de data die ik net gehoord heb in mijn hoofd. Dat baby’tje is slechts vier maanden oud. Stokstijf blijf ik zitten op mijn stoel. De dokter gaat verder. ‘Volgens de kinderarts en voorgaande meldingen aan de politie waren er verdachte omstandigheden en moet de doodsoorzaak onderzocht worden. Er is een vermoeden van shakenbabysyndroom, waarbij het kind in die mate door elkaar geschud is dat de opgelopen hersenschade in dit geval eventueel tot de dood heeft geleid. Er is meermaals intrafamiliaal geweld vastgesteld en er is een vermoeden dat de moeder Fien opzettelijk verwond zou hebben. Met een duidelijk gevolg.’

Ik schraap mijn keel en observeer alles van een afstand. De assistent doet op de automatische piloot zijn werk, terwijl de wetsdokter zijn opdracht dicteert. Onderzoek van dit sluit dat uit, onderzoek van dat sluit dit uit. De zaken die uitgesloten kunnen worden, worden meteen uitgesloten. De zaken die verdacht lijken, moeten dan weer aantoonbaar zijn op basis van letsels. De autopsie van Fien is in dit onderzoek zo een cruciaal element, alles staat of valt hiermee. Het hele lichaam wordt onderzocht en aandachtig volg ik elke handeling, elke instructie, elk besluit. Af en toe moet de fotograaf een foto nemen. Het lijkt allemaal zo onwezenlijk, maar tegelijk weet ik dat het wel degelijk een confrontatie met de harde realiteit is. Ik maak net zoals de anderen de klik en probeer het te zien als wat het is: een autopsie. Een technisch onderzoek. En een opportuniteit, want als studente in de rechten ben ik helemaal gebeten door het strafrecht.

Ik merk dat mijn nervositeit weg is, ik voel me niet eens meer ongemakkelijk. Ik wil nu gewoon weten wat er gebeurd is met Fien, net zoals iedereen hier. Uiteindelijk richt de dokter zich weer tot zijn dictafoon. ‘Onderzoek wijst op geen enkel element om te spreken van het shakenbabysyndroom. Fien is door een natuurlijke dood om het
leven gekomen. We kunnen besluiten met een typisch geval van wiegendood. De genomen stalen van onder andere het bloed en de maaginhoud worden uiteraard nog verder onderzocht, deze resultaten zullen in het verslag opgenomen worden.’ Hij drukt de stopknop in van zijn dictafoon en vervolgt tegen niemand in het bijzonder: ‘Al zou het mij verbazen als daar nog iets vreemds of verdachts uit de bus zou komen.’