Mijn bezoek aan Peru was ook mijn eerste bezoek aan Zuid-Amerika. Ik wist niet wat ik moest verwachten. Mijn enige houvast was mijn Trotter Peru. Een reisgids dat het hele land vertegenwoordigt; van de rotsachtige kust tot de vlakten van Nasca tot de canyons hoog in de Andes.

Peru bleek veelzijdig en onvoorspelbaar. Het land is een versmelting van culturen, steunend op eeuwen geschiedenis. In de steden klinkt rap Spaans, in de bergen talen ouder dan Peru zelf. Verwestering is een plaag aan de kust, terwijl de Aymara en de afstammelingen van de Inca’s fier stand houden in de rest van het land.

Ik was overdonderd. Het stoffige Peru kroop direct in mijn hart, maar er was zo veel te zien, te voelen, te proeven dat ik mezelf verloor. Ik zag wilde pinguïns en zeeleeuwen op de Chincha eilanden. De Nascalijnen vanuit een gammel vliegtuig. In rotsen uitgehakte nissen die ooit gevuld werden met voedsel, kledij of zelfs overledenen, ver buiten het bereik van vriend of vijand. Ik betrapte mezelf er op dat ik, telkens ik overweldigd werd, in mijn Trotter bladerde. Op zoek naar uitleg, of misschien gewoon als soelaas.

Reizen maakt nederig. Ik heb dat nooit zo hard beseft als toen ik die week in Peru rondzwierf. Dure auto’s, gsm’s, kledij betekenen niets meer. Het gaat om het gevoel. Om de ervaring. Om het proeven. Genot krijgt een andere betekenis. Het afgepeigerd zijn wanneer je op 5000 meter boven de zeespiegel staat. Het proberen van smaken die je je nog niet eens kon inbeelden. Het besef dat je in een land loopt dat honderden keren ouder is dan je zelf bent.

En toch. Wanneer je vaak reist, kom je er al heel snel achter dat mensen overal maar gewoon mensen zijn. Trots op hun land en cultuur, en gretig om je te tonen hoe het leven voor hen loopt. Peruanen sluiten gemakkelijk vriendschappen. Ze tonen met zo veel goesting hun land, hun cultuur. En al voel je je soms een bezoeker die zich in een andere cultuur wringt, dat gevoel verdwijnt zodra de kleurrijke vrouwen je bij de hand nemen en je door hun leven leiden.

Ik zag veel van Peru door mijn lens. Ik kon niet draaien of keren zonder iets te zien dat ik wilde vastleggen. Voor thuis. Om Peru zo lang mogelijk bij mij te houden. Alles wat ik daar voor de eerste keer meemaakte, wilde ik op foto. Mijn eerste avond in de woestijn. Mijn eerste condor. Mijn eerste keer in de Andes.
Eenmaal thuis, kan ik het niet laten af en toe terug naar de foto’s te kijken. Naast me ligt dan mijn Trotter, om nog eens te lezen wat er te vertellen is over de plaatsen die ik zag.

Lot Wildiers, reisblogger op Reisgoesting.be, is Trotter Ambassadeur. Ze reist de wereld rond,  liefst met een rugzak, een fototoestel en Trotter. Op Reisgoesting.be lees je haar reisverhalen. Ze kauwt je niks voor, maar zet je juist op weg om zelf de wereld te ontdekken.