We ervaren het met z’n allen: de media aandacht voor corona is enorm. Ze laat zich eindeloos herhalen. Een te grote ‘focus op’ is vermoeiend, bijzonder vermoeiend zelfs. Een teveel aan iets impliceert altijd een tekort aan het andere. De overdaad aan info en bijhorende twijfels gaan onmiskenbaar ten koste van onze – zo begeerde- innerlijke rust.

Niet het virus op zich is vermoeiend, maar vooral onze machteloosheid tegen de niet aflatende aanwezigheid van dat pietluttig ding. Het anders willen en niet kunnen bereiken. 

In mijn kinépraktijk word ik dagelijks meermaals geconfronteerd met jong volwassenen en ouderen die meer en meer wegzakken in de angst – en spanningsspiraal. Ze ervaren aanhoudend vage, onzichtbare chronische hyperventilatie klachten (vb. ijlhoofdigheid, wazig zicht, krop in de keel, nek-schouderpijn, druk op de borst, maag- en darmproblematiek, hartkloppingen, ...) en soms af en toe ook een acute aanval. Een fenomeen dat zich sowieso ook voordeed voor de coronacrisis. Ook dan viel er een onrustwekkende, progressieve hyperventilatie curve te betreuren. Een exponentiële curve die getuige is van een algehele ontreddering. De nood aan een time-out of gedwongen stop agv een burn-out escaleert al jaren, net als het gebruik van anxiolytica en antidepressiva. Het valt niet te ontkennen, we leven al jaren in de ‘Hyperventilation Times’. Door corona zijn onze angst en onzekerheid alleen maar toegenomen. We hebben het niet meer onder controle en zakken daardoor sneller en dieper in de angst- en spanningsspiraal. Burn-out, CVS, fibromyalgie, frequente infecties, depressies zijn – na de jarenlange subtiele verwittigingen van het lichaam (= chronische hyperventilatieklachten) - het logisch gevolg. En laat nu net ‘het niet meer onder controle hebben, het niks te zeggen aan’, een veel voorkomende stressor zijn bij hyperventilatie patiënten. Een gebrek aan controle is zelfs één van de meest ziekmakende factoren bij hyperventilanten en het gevolg van hun perfectionistische instelling. Tijdens mijn jarenlange begeleiding van mensen met hyperventilatieklachten stel ik vast dat 95 à 98 % van hen perfectionisten zijn die graag hebben dat alles zowat verloopt naar wens. Iets ‘willen te zeggen hebben aan’ is een zekere vorm van macht houden en staats haaks tegenover de machteloosheid die velen nu in hoge mate ervaren. Macht en onmacht, het zijn elkaars tegenpolen. Ze uiten zich als vuurwerk in het lichaam: hyperventilatieklachten!

De coronacrisis uit zich niet alleen in het lichaam, ook de psyché wordt niet gespaard als gevolg van de toenemende angst. Een angst die we krampachtig willen bestrijden. Ook hiervan willen we ons voor eens en altijd vanaf maken. Vrijheid, het is onze grootste wens! Helaas, dat lukt ons niet, bijzonder frustrerend.  Wat men wil bestrijden zal men sowieso bekrachtigen. Er is maar één gelukkige in dit verhaal en dat is het virus: hoe meer angst, hoe hoger de stress-pijl, hoe meer onze draagkracht afneemt en hoe vruchtbaarder de bodem wordt om het verzwakte lichaam te veroveren. Big virus-smile verzekerd!

Strijden vraagt energie. De brandstof en de kracht die hiervoor nodig zijn kunnen we opbrengen doordat het lichaam grote hoeveelheden stresshormonen produceert o.a. adrenaline en cortisol. Op korte termijn is dit zeker zinvol, maar op langere termijn gaat dit ten koste van ons immuunsysteem (afweersysteem/weerstand). Het genezen van wonden, de verdediging tegen infecties (!) en tegen vrije radicalen zijn niet meer prioritair, er moet gestreden worden tegen alles wat niet mee zit. Op langere termijn, als reactie op een uitgeputte bijnierschors (levert cortisol), kan het immuunsysteem zelfs overactief worden en het eigen lichaam als bedreigend ervaren, m.a.g. allergieën, auto-immuunziekten. 

 Eén van de wijze citaten van Albert Einstein luidt:  “Men kan een probleem niet oplossen met hetzelfde soort denken dat het veroorzaakte”, anders gezegd, “je kan angst niet oplossen met angst”. Vandaar dat ik je een aantal raadgevingen, laten we het Corona-Care noemen, wil meegeven: